Έχεις παρατηρήσει ποτέ πώς μάχεται η πεταλούδα που είναι μέσα στο κουκούλι της για να βγει και να πετάξει με τα πανέμορφα χρώματά της προς την ελευθερία; Τέτοια μάχη-πάλη δίνει και ο άνθρωπος για να αποδεσμευθεί από τις παλαιές του πεποιθήσεις και αξίες, από τον παλιό του στενό εσωτερικό κορσέ που δεν του δίνει τη δυνατότητα ευελιξίας ή μια γεύση της ελευθερίας επιλογών.
Η μεταμόρφωση όμως της ζωής επιτυγχάνεται εκ των έσω.
Η κάμπια μεταμορφώνεται σε πεταλούδα, και για να συντελεστεί η εντυπωσιακή και μοναδική αυτή μεταμόρφωση χρειάζεται να σπάσει το κουκούλι της.
Ο άνθρωπος χρειάζεται να σπάσει τα δεσμά του νοήμονος νου του προκειμένου να ελευθερώσει την ψυχή του, να της ξαναδώσει την έμπνευση που της είχε κληροδοτηθεί αρχικά. Να αναπνεύσει ελεύθερα. Να κινηθεί ελεύθερα. Προς τη ζωή. Διόλου τυχαία, οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν για την πεταλούδα τη λέξη «ψυχή», η οποία μάλιστα προέρχεται από το ρήμα «ψύχω» που σημαίνει «αναπνέω». Με την καλλιέργεια της συνειδητής και εστιασμένης αναπνοής ο άνθρωπος θα ξαναβρεί τη χαμένη του γαλήνη. Τη γαλήνη του νου, την εσωτερική του νιρβάνα.
Όταν η αλλαγή ολοκληρωθεί, θ’ αρχίσουμε να νιώθουμε «λες και δεν μας χωράει ο τόπος» και, όπως η πεταλούδα βγαίνει από το κουκούλι της παλεύοντας, έτσι κι εμείς θα παλέψουμε για να βγούμε από την παλιά μας μορφή που θα μας στενεύει. Όταν τελικά βγούμε, θα χρειαστούμε λίγο χρόνο για να συνηθίσουμε την αλλαγή. Όλα θα μας φαίνονται διαφορετικά, και θα είμαστε κι εμείς διαφορετικοί, όπως η πεταλούδα είναι τελείως διαφορετική από την κάμπια. Θα χρειαστούμε λίγο χρόνο για να «ξετυλίξουμε τα φτερά μας» και να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα.
Τελικά όμως θα νιώσουμε δυνατοί και ασφαλείς, και ανοίγοντας τα φτερά μας θα δούμε τον κόσμο διαφορετικά, πιο καθαρά και πιο συνειδητοποιημένα.